Η μελέτη συγκέντρωσε αποτελέσματα από 23 Νοσοκομεία και 272 ασθενείς. Οι βουβωνοκήλες αντιπροσώπευαν σε αυτή τη μελέτη το 37,8% ενώ οι ομφαλοκήλες το 37,1%. Περίπου 14% των ασθενών με κήλη ήταν στη λίστα αναμονής για να χειρουργηθούν ενώ περίπου το 13% των ασθενών με κήλη είχαν προηγούμενα αρνηθεί χειρουργική επέμβαση. Από τους 272 ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη με οξεία συμπτωματική κήλη περίπου το 81% αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά, με την ανοικτή προσπέλαση να είναι η προτιμηθείσα προσπέλαση στο 93,5% των περιπτώσεων ενώ το 92,5% των επεμβάσεων έγιναν με γενική αναισθησία. Τέσσερεις από τις 13 λαπαροσκοπικές επεμβάσεις για επείγουσα χειρουργική αποκατάσταση κήλης μετατράπηκαν σε ανοικτές επεμβάσεις. Πλέγμα για την αποκατάσταση κήλης χρησιμοποιήθηκε στο 55% των περιπτώσεων ενώ στη πλειοψηφία του (87,4%) το πλέγμα ήταν συνθετικό και μη απορροφήσιμο. Το ποσοστό των επιπλοκών ήταν μικρό, με τις πιο συχνές να είναι λοίμωξη χειρουργικού τραύματος (9,4%), ντελίριο (3,2% και πνευμονία (2,3%). Η θνησιμότητα των 90 ημερών ήταν 4,9%. Η άμεση χειρουργική αποκατάσταση των οξείων συμπτωματικών κηλών συνοδεύτηκε από σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής στις 30 ημέρες από το χειρουργείο.
Η μελέτη αυτή κατέδειξε τη διακύμανση που υπάρχει στην διερεύνηση και χειρουργική τεχνική που χρησιμοποιείται στην αντιμετώπιση της οξείας συμπτωματικής κήλης του κοιλιακού τοιχώματος καθώς και της οξείας συμπτωματικής βουβωνοκήλης.
